Click here to read it in: Arabic, English, French, Greek, Spanish, Deutsch

برحمة الله

يوحنا العاشر

بطريرك أنطاكية وسائر المشرق للروم الأرثوذكس

إلى

إخوتي رعاة الكنيسة الأنطاكية المقدسة

وأبنائي حيثما حلوا في أرجاء هذا الكرسي الرسولي

 

تأتي علينا هذه الأعياد الخلاصية في خضم أحداث عاشتها كنيستنا الأنطاكية أولاً بفقدان المثلث الرحمات أبينا البطريرك اغناطيوس الرابع الذي رعى شؤوننا بتأنٍ وإخلاص لعدد من العقود. سوف تبقى ذكراه في أذهاننا وقلوبنا باستمرار وتبقى مؤبدةً عند الله الذي خدم طيلة حياته. وكذلك تعاني كنيستنا من الأوضاع المأسوية التي يعيشها شعبنا من جراء العنف والاضطراب الذي يسود منطقتنا.

شاءت نعمة الروح القدوس أن يختارني الإخوة أعضاء المجمع المقدس لخلافة هذا الحبر العظيم، رغم شعوري بعدم الاستحقاق، لكن اتكالي على الله وعليكم، إخوتي وأبناء كنيستي، يقويني، ويجعلني أنظر برجاءٍ إلى المعونة الإلهية التي ستسمح لنا بتجاوز هذه المحن والتقدم نحو غدٍ أفضل.

في خضم هذه الأحداث، تركتم في قلبي شعوراً أكيداً أنكم عشتم هذه الفترة كشعب الله الحيّ، وقد عبرتم عن ذلك في ثلاثة مواقف: في التأثر الكبير عندما عزّيتم بالفقيد الكبير؛ في الصلاة والصوم والرجاء في الفترة الفاصلة قبل الانتخاب؛ وأخيراً، في الفرح والحبور والسلام الذي ظهر بعد الانتخاب. كل هذا مدعاة شكر لكم وفخر بكم ورجاء وطيد في جسد كنيستنا الواحد.

وها إن الطفل الآتي إلينا في مغارةٍ لكي يموت من أجلنا يذكرنا أنه معنا، يحاكينا، يتكل علينا لنقل رسالة السلام والمحبة التي أطلقها إلى كل واحدٍ منا ولكل العالم. يأتي إلينا متواضعاً، يطرق باب قلوبنا بخفرٍ كأنه يريد الولادة فيه. ليس عيد الميلاد فقط تذكار ولادة يسوع في مذودٍ من البتول والدة الإله، لكنه مدعوٌ أن يكون أيضاً عيد ولادته فينا التي ستحصل إن كنا نسعى  إلى الطهارة التي للعذراء مريم. ولادة يسوع فينا لا بد أن تجعلنا نجدد التزامنا بتعاليمه وسعينا لكي نكون كنيسته بلا غضن ولا وهن بل طاهرةً ومتلألئةً بروحه القدوس. فنعي معاً أن كنيسة المسيح أمنا، وأن الرعاة والمؤمنين فيها، مدعوون أن يكونوا رسلاً له، داعين إخوتهم في العالم إلى المصالحة ونبذ العنف لكي يسود سلامه.

لن يقتنع العالم إن لم يشعر أنه محبوبٌ كثيراً من أتباع يسوع وأنهم خدامٌ له.

الكنيسة أمّنا. كل واحد منكم مهمٌ ومكانته فريدةٌ فيها. الرعاية حقكم على رعاتها. على الراعي، في كل مستويات الرعاية، أن يخرج إليكم، صاغياً، لمشاكلكم، ساعياً لمساعدتكم وللإجابة على تساؤلاتكم المصيرية.

حقكم أيضاً عليها، مقابل خضوعكم لكلمة الله وسعيكم الحثيث للتمثل به، أن تشرككم في عمل الشورى والمشاركة في حل أمورها، إذ إن الأبناء جميعاً، مع رب العائلة، يسهرون على مصير العائلة.

يأتي إلينا هذا العيد وكثيرٌ من أبناء كنيستنا مشردون، بعيداً عن بيوتهم، يعانون الكثير. واجبنا كأخوةٍ لهم أن نعضدهم ونواسيهم، ليس فقط بالأموال والإعانة المادية الضرورية، بل أيضاً بالاستفقاد والحنان والمحبة.

يأتي إلينا العيد وشعبنا يواجه الكثير من المتغيرات والتحديات في عالم يبتعد باطّراد عن المفاهيم التقليدية جاعلاً من العنف وشهوة الاستهلاك والتملك قانوناً جديداً لحياته. ولا بد أن البذخ الذي نرافق به هذا العيد، عيدَ فقيرِ بيت لحم، لهو علامة كافيةٌ لكي نعي أننا قد اتبعنا مثل هذه القوانين لحياتنا. وكما تعودنا أن نعطي بعضنا بعضاً الهدايا كما فعل المجوس مع الرب يسوع، فلنعبر عن محبتنا للطفل الإلهي الآتي إلينا -كما يدعونا هو- بإطعام الجائع وزيارة المريض وإيواء المشرد، وتقديم ما نتمكن عليه.

يأتينا هذا العيد أيضاً وكثرٌ في بلادنا يتساءلون عما ينتظرهم.

إخوتي، طفل المغارة يقول لنا: لا تخافوا لأني معكم. لا تخافوا لأنكم إخوةٌ مدعوون إلى التعاضد ومساندة بعضكم البعض. لا تخافوا لأنكم أهل هذه البلاد التي شاء الله ومنذ القدم أن تولدوا فيها. لا تخافوا لأن لكم فيها إخوةً كثيرين يدينون بالمحبة وحسن التعايش.

لا تخافوا فتتحجّروا بل قابلوا الكل بالود والفرح والثقة التامة بإلهكم الذي هو إله المحبة، الذي هو محبة، كونوا دعاة مصالحة، دعاة حوارٍ في الأعماق.

نعيّد هذا العيد مع إخوتنا المسيحيين. فنصلي لكي يعطينا الله أن نعمق الحوار معهم جميعاً لكي نصل إلى الوحدة المرجوة من الله والتي بدونها لن يؤمن العالم أن يسوع مرسلٌ من الآب.

فلنعيد أيضاً مع إخوتنا المسلمين الذين يُعلون مقام السيد المسيح ويقرون بميلاده البتولي من مريم العذراء كما شاء الله. عيدنا إذاً مشترك معهم إذا عرفنا أن نحاورهم حوار الحياة والتعايش والاتفاق حول المفاهيم التي تجمعنا في ديننا ودنيانا.

إخوتي اسجدوا أمام طفل المذود الذي شاء أن يسكن فيكم.

لا يسعني هنا سوى الالتفات إلى أبنائنا الذين يتطلعون إلينا من كافة الأقطار، أبنائنا في الخليج العربي، أوروبا، أوستراليا والأمريكيتَين. أنتم في قلبي مذ تعرّفت بكم في أسفاري والتقيتكم في رعايتي لكم. حقاً أنتم ترجمة حقيقية لرسولية أنطاكية اليوم في البلاد التي تعيشون فيها. حبّكم لأنطاكية وعيشكم لإيمانكم يلزمني اليوم أكثر من الأمس أن تكون الأيدي معاً في خدمة الكنيسة وتقديم شهادة حيّة عن وحدتنا ومحبتنا.

بهذا نكون شهوداً للرب في العالم وتكون كنيستنا الأنطاكية أمينةً لتاريخها الذي يتلألأ بنور الشهداء والقديسين. لا سبيل لنا سوى القداسة التي تجعل كل شيء ممكناً.

أرسل إليكم البركة الرسولية مؤكداً أني أحمل كل واحدٍ منكم في قلبي وأدعو الله أن يجعلني خادماً أميناً له فيكم وأن نعمل سويةً ليتمجد الله في الإنسان الذي أحبه وفي الكنيسة التي تحمل اسمه في هذه الدنيا.

صدر من مقامنا البطريركي في دمشق

بتاريخ العشرين من كانون الأول للعام ألفين واثني عشر

With God’s mercy

 

John X

Greek Orthodox

Patriarch of Antioch and all the East

To my brethren, the Shepherds of the Holy Antiochian Church

And my children who belong to this Apostolic See

 

 

We approach these Holy and Blessed Feasts as we witness the crucial events our Antiochian Church has gone through recently, first and foremost with the departure of our Father, Patriarch Ignatius IVth who ministered the Church with patience and faithfulness for several decades. His memory shall remain alive in our minds and hearts, and shall be eternal before the Lord Whom he served all his life. At this time, our Church and our people are experiencing dramatic situations caused by violence and troubles shaking our region.

The Holy Spirit has willed that I be elected by my brothers, the members of the Holy Synod, to succeed this great Minister, in spite of my unworthiness. However, I rely on God and on you, my brothers and children of my Church, and this shall make me expect, with great hope, divine help, which will enable us to overcome these hard tests and look for a better future.

In the midst of these events, you have left in my heart the feeling that you have lived in this period as the people of the living God; you have expressed this reality in three responses: You were deeply moved at the departure of our great Patriarch; You maintained your fasting, prayers and hope before the elections; and finally you showed joy, exultation and peace after the elections. For all these three responses and your care, allow me to express my deep thanks to you, convey my pride in you and my steadfast hope in the one body of our Church.

 

 

 

Behold, the Child Who is coming to us in the cave to die for us; is reminding us that He is with us, talking to us, and entrusting us with conveying the message of peace and love, which He addressed to each and every one of us and to the whole world. He is coming to us as a humble one, knocking at the door of our heart with gentility as if He wanted to be born in it. The feast of Nativity is not a mere remembrance of Jesus’ birth in a cradle from the Virgin Mother of God; it was meant to be the feast of His birth in us, a birth that can only occur if we seek the purity that distinguished the Virgin Mary. The Birth of Jesus in us will invite us to renew our commitment to His teachings, and our struggle to become His unblemished Church, a Church that is free of weaknesses, pure in everything, and shining with the Holy Spirit. Together we shall be aware that the Church of Christ is our mother, and that the shepherds and the believers are called to be Christ’s messengers inviting their brethren in the world to reconciliation and to the rejection of violence so that His peace may prevail.

The world will not be convinced unless it feels that it is much loved by the followers of Jesus and that they are its servants.

The Church is our mother. Each and every one of you is important and has a unique position in it. You have the right to be ministered by its shepherds. All ministers, at all ranks, should go out to you, listen to you, to your problems, and should seek to help you and answer all your crucial questions.

You have the right, as believers who submitted themselves to the Word of God and sought to be like Him in everything, that you be included in consultations and the resolution of its issues; all the children together with the father, are supposed to keep vigilance for the future under God of the family.

We approach this feast as many of the children of our Church are displaced, away from their homes, enduring much suffering. Our duty as brothers and sisters is to support them and give them consolation, not only with money and necessary material help, but also by showing them care, love and compassion.

We approach the feast as our people are facing many changes and challenges in a world that is departing increasingly from traditional concepts, making violence, consumption and possession a new law for this life. Needless to say, the luxury with which we celebrate this feast, the feast of the poverty of Bethlehem, is a clear sign that we, also, have adopted this law in the conduct of our lives. As we are accustomed to exchange gifts in the manner of the kings who visited the Lord Jesus at His birth, let us express our love to the Divine Child, coming to us, by feeding the hungry, visiting the sick, offering a shelter to the homeless and doing whatever we can do.

We approach this feast as many in our countries are asking what might happen to them.

Brethren, the Child of the cave is saying to us: “Do not fear, I am with you. Do not fear because your brothers and sisters are called to help one another and support one another. Do not fear because you are the people of this region, in which God willed you to be born since ancient times. Do not fear, because you have in it many brethren who believe in love and peaceful co-existence.

Do not fear, lest you lose your dynamism; instead go to meet all with love, joy and full trust in your God, who is the God of love, Who is love itself. Be the heralds of reconciliation, and of a dialogue in depth.”

We celebrate this feast with our other Christian brethren. We pray to God that he may give us to deepen our dialogue with them all, in order to reach the unity God desires, the unity without which the world will not believe that Jesus was sent by God.

Let us also celebrate with our Muslim brethren who look highly at Jesus Christ and confess his birth from the Virgin Mary according to the will of God. This feast is in common with them if we know how to make with them a dialogue of life and co-existence on the notions that bring us together in our religion and in our world.

Brothers and Sisters, bow down before the Child of the cradle who willed to dwell in you.

I cannot but think here of our children who are awaiting us all over the world, our children in the Arab Gulf, Europe, Australia and the Americas. You are in my heart since I met you during my journeys and during my ministry of your churches. You are a real expression of the apostolic spirit of Antioch in the countries in which you are living. Your love for Antioch and the faith you are living makes me feel, more than ever, the necessity of working together in the service of the Church and of offering a living witness to our unity and love.

Thus we become true witnesses to the Lord in the world, and thus our Antiochian Church becomes faithful to its history which shines with the light of the martyrs and the saints. We have no other way but holiness, which makes everything possible.

I send to you the apostolic blessing assuring you that I carry each and every one of you in my heart, asking God to make me His faithful servant in you and to enable us to work together so that God may be glorified in the humanity he loved and in the Church which carries His name in this world.

Addressed from our patriarchal residence in Damascus.

On 20^th January 2012.

 

Par la grâce du Seigneur,

De la part de Jean X,

Patriarche d’Antioche et du Levant pour les Grecs Orthodoxes,

A l’attention de

Mes frères, pâtres de la Sainte Eglise d’Antioche

Et mes enfants dans tous les territoires de ce siège apostolique

 

            Ces fêtes de fin d’année nous retrouvent dans le tumulte causé par plusieurs tristes évènements, récemment survenus au sein et aux alentours de notre Eglise d’Antioche ; la perte du bien aimé père Ignace IV, paix à son âme, qui nous a guidés et a géré nos affaires courantes avec zèle et loyauté pendant plusieurs décennies tout d’abord. Son souvenir demeurera intact dans nos cœurs et nos esprits et subsistera éternellement auprès du Seigneur, qu’il a servi tout au long de sa vie.  Notre Eglise est également fort affectée par la situation tragique que connaît notre peuple en ce moment, en raison de la violence et de la tourmente qui sévissent dans la région.

            Le Saint Esprit m’a accordé la grâce d’être nommé par les Frères membres du saint synode à la succession du souverain pontife, malgré mon sentiment de ne pas être digne d’un tel honneur, mais je m’en remets à Dieu et compte sur vous, mes chers Frères et fils de notre Eglise, et cette confiance me porte à croire que la Providence nous permettra de surmonter ces difficultés et d’aller à l’encontre de jours meilleurs. 

            Vous avez su, dans la tourmente de ces événements, m’insuffler la certitude de vous avoir vu affronter cette période difficile comme se doit de le faire peuple du Dieu vivant, qualité que vous avez exprimée à travers trois attitudes que vous avez adoptées : la profonde peine dont vous avez fait preuve lors des condoléances exprimées à l’égard de la perte du grand défunt ; la manière dont vous vous êtes adonnés à la prière, au jeûne et à l’espérance au cours de la période précédant l’élection ; et enfin la joie, la ferveur et la sérénité dont vous avez fait montre après l’élection. Tout cela me pousse à vous remercier aujourd’hui, à être fier de vous et à placer de grands espoirs dans le corps uni de notre Eglise.

            Aujourd’hui, voici l’Enfant qui nous est venu dans une étable pour mourir pour nous, afin de nous rappeler qu’Il est avec nous, qui nous parle, compte sur nous pour être porteurs du message de paix et d’amour qu’il a adressé à chacun de nous individuellement, mais aussi au monde entier. Il vient à nous en toute humilité, frappant aux portes de nos cœurs en douceur, comme s’il souhaitait y naître. La Nativité n’est pas seulement le souvenir de la naissance de Jésus dans la crèche de la sainte Vierge, Mère du Seigneur, mais aussi le rappel et la célébration de Sa naissance en nous, qui surviendra si chacun de nous aspire à la pureté de la Vierge Marie. La naissance de Jésus en nous doit, sans l’ombre d’un doute, nous pousser à renouveler le respect de Ses préceptes et notre quête d’être Son Eglise, sans tache ni faiblesse, mais pure et resplendissante, empreinte de Son Saint Esprit, afin qu’ensemble, nous soyons conscients que le Christ est notre mère, et que ses pâtres et ses croyants sont appelés à être ses messagers, invitant leurs frères dans le monde entier à se réconcilier entre eux et à rejeter la violence, pour que Sa paix règne.

            Le monde n’en sera convaincu que s’il se ressent fortement aimé des disciples de Jésus et qu’il ressent qu’ils sont ses serviteurs.

            L’Eglise est notre mère. Chacun de vous y est important et son rôle y est unique, primordial. Le devoir d’accompagnement inhérent au rôle de pâtre vous y a en effet été confié.  Quel que soit le niveau de sa mission, le pâtre se doit en effet de venir à vous, d’être à l’écoute de vos problèmes,  de chercher à vous aider à les résoudre et de répondre à vos questionnements fatidiques.

            En échange de votre observance de la parole de Dieu et de votre quête permanente de la prendre pour exemple, il est de votre droit également de prendre part au rôle consultatif et de contribuer à résoudre ses affaires, car il appartient à tous les fils de veiller, avec le maître de maison, à la destinée de la famille.  

            Cette fête nous retrouve alors que nombre des enfants de notre Eglise sont sans abri, loin de leur domicile, en souffrance. Notre devoir de frères est de les soutenir et de les réconforter, non seulement par le biais de moyens financiers et en leur assurant l’aide matérielle nécessaire, mais aussi en leur offrant notre attention, notre tendresse et notre amour.

            Cette fête nous retrouve aussi alors que nombreux, dans nos pays, se demandent ce qui les attend.

            Mes frères, l’Enfant de la crèche nous dit : n’ayez crainte, car je suis à vos côtés. N’ayez crainte, car vous êtes des frères, appelés à être solidaires  et à vous soutenir les uns les autres. N’ayez crainte, car vous êtes les habitants de ces pays, dans lesquels le Seigneur a souhaité que vous voyiez le jour, et ce depuis fort longtemps. N’ayez crainte, car vous y avez de nombreux frères comme vous, qui croient en l’Amour et à la possibilité de vivre ensemble en bonne entente.

            N’ayez crainte et ne vous réfugiez pas dans la rigidité, mais allez vers tous en toute affection et dans la joie, emplis de confiance en votre Seigneur qui est le Dieu de l’Amour, qui est Amour ; appelez à la réconciliation, appelez au dialogue en profondeur.

            Nous fêtons cette Nativité avec nos frères chrétiens. Nous prions pour que Dieu nous permette d’approfondir le dialogue avec chacun d’entre eux, pour que nous parvenions à l’unité que Dieu souhaite et sans laquelle le monde ne croirait pas que Jésus nous a été envoyé par le Père.

            Fêtons-la également avec nos frères musulmans, qui connaissent l’importance du Christ et reconnaissent sa naissance virginale par le biais de la Vierge Marie, telle que le Seigneur l’a souhaité. Cette fête nous est donc commune et nous pourrions la partager avec eux si nous savions dialoguer avec eux dans les règles du vivre ensemble et de la bonne entente, autour des concepts qui nous réunissent, sur le plan religieux comme séculier.

            Mes frères, agenouillez-vous devant l’Enfant qui a choisi de vivre en vous.

            Je ne peux que m’adresser ici à nos enfants qui se tournent vers nous depuis les différents pays où ils se trouvent, nos enfants dans le Golfe, en Europe, en Australie et dans les deux Amériques. Vous êtes dans mon cœur depuis que je vous ai rencontrés au cours de mes voyages et que vous ai connus à travers ma mission paroissiale. Vous êtes aujourd’hui l’expression authentique de la mission apostolique de l’Eglise d’Antioche dans les pays où vous résidez. Votre amour pour Antioche et votre vie consacrée à votre foi me forcent, aujourd’hui plus qu’hier, à veiller à ce que nous œuvrions tous, main dans la main, au service de l’Eglise, pour être la preuve vivante de notre amour et de notre unité.

            Ainsi, nous serions les dignes témoins du Seigneur en ce monde, et notre Eglise d’Antioche serait la gardienne fidèle de son histoire qui irradie de la lumière des saints et martyrs. Nous ne pouvons emprunter d’autre voie que celle de la sainteté, qui rend tout possible.

            Je vous transmets ma bénédiction apostolique et l’assurance que je porte chacun de vous dans mon cœur. Je prie le Seigneur d’être toujours son fidèle serviteur auprès de vous, et de nous permettre d’œuvrer toujours ensemble pour la gloire de Dieu en l’Homme qu’il a aimé et en l’Eglise qui porte son nom en ce bas monde.

 

            Issu de notre siège patriarcal à Damas, le 20 décembre de l’an 2012.

 

 

Ελέω Θεού

Ο Ιωάννης Ι’

Πατριάρχης Αντιοχείας και πάσης Ανατολής

Προς τους αδελφούς μας Ποιμένες της Αγίας Εκκλησίας της Αντιοχείας

Και προς τα τέκνα μας όπου βρίσκονται εντός αυτού του Αποστολικού Θρόνου

 

Οι σωτήριες εορτές ανατέλλουν κατά τον καιρόν που η Εκκλησία μας βιώνει την προς Κύριον αποδημία του μακαριστού Πατριάρχη Ιγνατίου Δ’, ο οποίος με κάθε επιμέλεια και ευθύνη ποίμαινε την Εκκλησία για πολλές δεκαετίες. Η μνήμη του Πατριάρχη θα παραμείνει για πάντα στις καρδίες και στις διάνοιές μας. Ταυτοχρόνως, θα είναι αιώνια παρά τον Θεό, τον Οποίον διακόνησε εκείνος κατά την επίγεια ζωή του. Επίσης, ανατέλλουν κατά τον καιρό που η Εκκλησία μας συμπάσχει με τον λαό από τα δεινά γεγονότα, τα οποία προκάλεσαν οι βίαιες αναταραχές που έλαβαν χώρα στην περιοχή.

Με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος οι αδελφοί Ιεράρχες, μέλη της Ιεράς Συνόδου, εξέλεξαν την ταπεινότητά μου ως διάδοχο εκείνου του αποθανόντα μεγάλου ιεράρχη. Πάρα της αναξιότητάς μου, η εμπιστοσύνη μου στον Θεό, σε εσάς και σε όλο το εκκλησίασμα, μέ ενδυναμώνει και μέ κάνει να ελπίζω στην θεία βοήθεια, που θα μάς επιτρέψει να ξεπεράσουμε αυτές τις δυσκολίες και να προχωρήσουμε προς καλύτερο αύριο.

Η παραμονή σας ως ζωντανός λαός του Θεού μέσα σ’ αυτά τα θλιβερά γεγονότα άφησε μέσα στην καρδιά μου ένα συναίσθημα βεβαιότητας. Τούτο ήταν έκδηλο σε τρία σημεία· πρώτον στα συλλυπητήρια που δώσατε για τον πατριάρχη· δεύτερον στην προσευχή, νηστεία και ελπίδα που δείξατε κατά την περίοδο παραμονής των εκλογών του διαδόχου· τρίτον και τελευταίον στην χαρά, αγαλλίαση και ειρήνη που εκφράσατε μετά την εκλογή. Όλα αυτά αποτελούν αφορμή ευχαριστίας προς εσάς, και καυχήματος και σίγουρης ελπίδας στο ενωμένο σώμα της εκκλησίας μας.

Ιδού το ερχόμενο προς εμάς Παιδίον, και γεννηθέν εν σπηλαίω προκειμένου να θυσιάζεται υπέρ ημών, μάς ενθυμίζει ότι είναι πάντα μαζί μας, ότι συνομιλεί με μας και ότι μάς αναθέτει να μεταφέρουμε την αποστολή της ειρήνης και της αγάπης, την οποία Αυτός απηύθυνε προς τον καθένα μας προσωπικά, αλλά και προς τον κόσμο όλο.

Έρχεται ταπεινός προς εμάς και χτυπά την πόρτα της καρδιάς μας, θέλοντας να γεννηθεί μέσα σε αυτήν. Ως εκ τούτου, τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο ανάμνηση του ιστορικού γεγονότος της γεννήσεως του Χριστού από την Παρθένο Θεοτόκο σε φάτνη. Περισσότερο μάλλον είναι κάλεσμα να γεννηθεί ο Χριστός μέσα μας. Η γέννηση αυτή θα πραγματοποιηθεί όταν εμείς οι ίδιοι επιζητούμε την αγνότητα, μιμούμενοι εκείνη της Παρθένου Μαρίας. Η γέννηση του Χριστού μέσα μας  πρέπει να μάς αναγκάσει να είμαστε συνεπείς στις διδασκαλίες Του και να ανανεώσουμε την προσδοκία μας, ώστε να καταστήσουμε την Εκκλησία Του χωρίς καμία ρυτίδα και καμία αδυναμία, αγνή και διακοσμημένη με το Άγιο Πνεύμα.

Με αυτόν τον τρόπο θα κατανοήσουμε πως η Εκκλησία του Χριστού είναι η μητέρα μας και πως οι ποιμένες και οι πιστοί καλούνται όλοι να είναι απόστολοι του Χριστού και καθοδηγούν τα αδέλφια Του σε όλο τον κόσμο για την συμφιλίωση και απόρριψη της βίας προκειμένου να επικρατεί η ειρήνη Του.

Ο κόσμος δεν θα πείθεται παρά μόνο αν αισθανθεί ότι οι μαθητές του Χριστού τον αγαπούν και τον διακονούν.

 Η Εκκλησία είναι η μητέρα μας. Ο καθένας από σας αποτελεί σημαντικό πρόσωπο και κατέχει ξεχωριστή θέση σε αυτήν. Η ποιμαντική ως καθήκον των ποιμένων της Εκκλησίας είναι δικαίωμά σας. Ο ποιμένας σε όλα τα επίπεδα της ποιμαντικής πρέπει να πλησιάζει εσάς και να ακούει τα προβλήματά σας, προσπαθώντας να σάς βοηθήσει και να απαντήσει στα κρίσιμα ερωτήματά σας. Απέναντι στην υπακοή σας στα λόγια του Θεού και στη συνεχή προσπάθειά σας να Τόν μιμηθείτε, δικαίωμα έχετε να συμμετέχετε στην εύρεση λύσεων για τα προβλήματα της Εκκλησίας, αφού όλα τα παιδιά, μαζί με τον οικογενειάρχη πατέρα τους, μεριμνούν εκ κοινού για το μέλλον της οικογένειας.

Μάς πλησιάζει αυτή η γιορτή, ενώ αρκετά παιδιά της Εκκλησίας μας είναι άστεγοι, απομακρυσμένοι από τα σπίτια τους και με πολλά παθήματα. Καθήκον μας λοιπόν, ως αδέλφια, έγκειται στο να τούς παρηγορήσουμε και να τούς συμπαρασταθούμε, όχι μόνο με τα λεφτά και με την υπόλοιπη υλική βοήθεια, αλλά και με επισκέψεις προς ένδειξη αγάπης και συμπάθειας.

Η γιορτή πλέον χτυπά την πόρτα μας, την ίδια ώρα που ο λαός μας αντιμετωπίζει πολλές μεταβολές και προκλήσεις, μέσα σε έναν κόσμο που όλο και περισσότερο απομακρύνεται από τις παραδοσιακές έννοιες, καθορίζοντας την βία και το πάθος της κατανάλωσης και του εγωισμού ως νέο κανόνα της ζωής τους. Η από την πλευρά μας σπατάλη που συνοδεύει αυτή τη γιορτή, τη γιορτή του Φτωχού της Βηθλεέμ, αποτελεί ένα φανερό σημείο, αρκετό για να κατανοήσουμε ότι, και εμείς πλέον ακολουθούμε τέτοιους κανόνες στην ζωή μας. Όπως έχουμε συνηθίσει να ανταλλάξουμε τα δώρα, ακολουθώντας τα βήματα των Μάγων όταν προσέφεραν δώρα στον Κύριο, έτσι πρέπει να εκφράσουμε την αγάπη μας στο ερχόμενο προς εμάς Θείο Παιδίον. Πρέπει να ταΐσουμε τους πεινασμένους, να επισκεφτούμε τους αρρώστους, να φιλοξενήσουμε τους άστεγους και να προσφέρουμε ό,τι μπορούμε σε όσους πραγματικά έχουν ανάγκη.

Επίσης, η εορτή έρχεται, ενώ πολλοί στη χώρα μας απορούν για το τι μέλλει γενέσθαι.

Αδελφοί μου, το Παιδίον της Σπηλαίου απευθύνεται προς εμάς, λέγοντας: «μη φοβάστε, διότι Εγώ είμαι μαζί σας. Μη φοβάστε, διότι είστε αδέλφια, καλούμενα να αλληλοβοηθηθείτε και να συμπαρασταθεί ο ένας στον άλλο. Μη φοβάστε, διότι είστε οι ντόπιοι κάτοικοι αυτών των χωρών, όπου ήθελε ο Θεός από τα παλαιά χρόνια να γεννηθείτε. Μη φοβάστε, διότι εδώ έχετε αδέλφια που πιστεύουν στην αγάπη και στην συμβίωση. Μη φοβάστε για να μη πετρωθεί η καρδιά σας. Αντίθετα μάλλον, προς όλους δείξτε ευγένεια,  χαρά και απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό, ο οποίος είναι αγάπη. Να είστε απόστολοι συμφιλίωσης και απόστολοι διαλόγου.

Γιορτάζουμε αυτή την γιορτή με τους χριστιανούς αδελφούς μας, προσευχόμενοι να μάς χαρίσει ο Θεός την επιζητούμενη ένωση μέσω του διαλόγου. Χωρίς την ένωση αυτή δεν θα πιστέψει ο κόσμος ότι ο Λόγος είναι όντως αποσταλμένος από τον Πατέρα.

Ας γιορτάσουμε και με τους μουσουλμάνους αδελφούς μας, οι οποίοι μεγαλύνουν τον Κύριο Χριστό, και αναγνωρίζουν την γέννησή Του εκ της Παρθένου Μαρίας κατά το θείο θέλημα. Η γιορτή μας λοιπόν θα είναι κοινή αν πετύχουμε μαζί τους το διάλογο της ζωής, της συμβίωσης και της συμφωνίας για τους όρους που μάς ενώνουν στην πίστη και στην καθημερινή ζωή.

Αδελφοί, προσκυνήστε μπροστά στο Παιδίον της Φάτνης που θέλησε να σκηνώσει σε εσάς.

Εδώ, θα ήθελα να κατευθύνω το βλέμμα προς τα τέκνα μας που κοιτούν εμάς από όλα τα μέρη του κόσμου, το περσικό κόλπο, την Ευρώπη, την Αυστραλία και τις δύο Αμερικές. Είστε στην καρδιά μου από τότε που σάς γνώρισα μέσα στα ταξίδια μου, και σάς συνάντησα στη διακονία μου. Όντως εσείς αποτελείτε μια αληθινή δήλωση της αποστολικότητας της Αντιοχείας στις χώρες που ζείτε. Η αγάπη σας προς την Αντιόχεια και η βίωση της πίστης με υποχρεώνουν σήμερα, περισσότερο από χθες, να ενωθούν τα χέρια για τη διακονία της Εκκλησίας και για τη ζωντανή μαρτυρία της ένωσης και της αγάπης.

Με αυτό γινόμαστε μάρτυρες του Κυρίου στον κόσμο, και με αυτό η Αντιοχειανή Εκκλησία μας παραμένει πιστή στην ιστορία της, που λάμπει με το φώς των Αγίων και των Μαρτύρων. Δεν υπάρχει άλλη οδός εκτός από την αγιότητα που κάνει τα πάντα δυνατά.

Σάς αποστέλλω την αποστολική ευλογία, επιβεβαιώνοντας ότι βαστάζω τον καθένα από εσάς στην καρδιά μου, και προσεύχομαι στον Θεό να με αναδείξει πιστό διάκονό Του και να συνεργαστούμε για να δοξαστεί ο Θεός στον άνθρωπο τον οποίο αγάπησε, και στην Εκκλησία η οποία ανυψώνει το όνομά Του στον κόσμο τούτο.

 

Εκ της εν Δαμασκώ Πατριαρχικής Έδρας

Την Πέμπτη, 20^η Δεκεμβρίου, 2012

 

 

Por  Misericordia de Dios

Juan Décimo

Patriarca de la Iglesia Ortodoxa de Antioquía y todo Oriente

a

Mis hermanos los pastores de la Santa Iglesia Antioquena

Y a mis hijos en todos los extremos de esta Sede Apostólica

 

Estas fiestas salvíficas llegan a nosotros en medio de acontecimientos que le ha tocado vivir a nuestra Iglesia Antioquena. En primer lugar, la pérdida de nuestro Padre el Patriarca Ignacio IV quien fue nuestro pastor con esmero y fidelidad por varias décadas. Su memoria permanecerá en nuestras mentes y corazones constantemente y será eterna junto a Dios a quien sirvió toda su vida. Además, nuestra Iglesia sufre de condiciones trágicas que experimenta nuestro pueblo como consecuencia de la violencia y el desorden que impera en la región.

 

La Gracia del Espíritu Santo quiso los hermanos del Santo Sínodo me elijan como sucesor de este pontificado mayor, aunque no me sienta digno del mismo, pero mi confianza en Dios y en ustedes, hermanos e hijos de mi Iglesia, me fortalece y me hace ver con esperanza el auxilio divino que me permitirá superar las adversidades y avanzar hacia un futuro mejor.

 

En medio de estos acontecimientos, ustedes han dejado en mi corazón la certeza de haber vivido este período como el pueblo de Dios Viviente y lo han demostrado con tres actitudes: con su sentimiento cuando expresaron sus condolencias por mi antecesor, con la oración, el ayuno y la esperanza durante el período anterior a la elección y, finalmente, con la alegría, el gozo y la paz que se manifestaron después de la elección. Todo esto me lleva a estar agradecido y orgulloso de ustedes y a mantener la ferviente esperanza en el cuerpo indiviso de nuestra Iglesia.

 

Y he aquí que el Niño viene a nosotros en un pesebre para morir por nosotros y para recordarnos que Él está con nosotros, que nos habla y que confía en nosotros para transmitir el mensaje de paz y amor que Él divulgó a cada uno de nosotros y a todo el mundo. Viene a nosotros humildemente, llamando a la puerta de nuestros corazones con cuidado como si quisiera nacer ahí. La Navidad no es sólo la conmemoración del nacimiento de Jesús en un pesebre de la Virgen Madre de Dios, sino que está llamado a ser la fiesta de su nacimiento en nosotros que sucederá si nos esforzamos por llegar a la pureza de la Virgen María. El nacimiento de Jesús en nosotros debe hacernos renovar nuestro compromiso con sus enseñanzas y nuestro esfuerzo por ser Su Iglesia sin mancha y sin debilidad, sino pura y resplandeciente con su Santo Espíritu. Así seremos conscientes de que la Iglesia de Cristo es nuestra madre y que los pastores y la feligresía están llamados a ser sus apóstoles invitando a sus hermanos en el mundo a la reconciliación y a la no violencia para que prevalezca la paz.

 

El mundo no se convencerá si no siente el amor en abundancia de los seguidores de Jesús y su servicio.

La Iglesia es nuestra madre. Cada uno de ustedes es importante y su lugar es único en ella. Ustedes tienen el derecho de reclamar a sus pastores por una buena pastoral; y el pastor, en todos los niveles de su ministerio, debe salir al encuentro de los fieles, escuchar sus problemas y esforzarse por ayudarles y por responder a sus preguntas existenciales.

 

Ustedes, quienes obedecen a la palabra de Dios y se esfuerzan insistentemente por identificarse con ella, también tienen el derecho a opinar y a proporcionar soluciones a los asuntos de la Iglesia, puesto que todos los hijos, junto al Señor de la familia, velan por el futuro de la familia.

 

Esta Navidad llega a nosotros cuando muchos de los hijos de nuestra Iglesia están desplazados, lejos de sus hogares y están sufriendo mucho. Tenemos el deber de hermanos de acogerlos y acompañarlos no solo con dinero y la asistencia material necesaria, sino también sirviéndolos con ternura y caridad.

 

Esta Navidad llega a nosotros cuando nuestro pueblo enfrenta muchos cambios y desafíos en un mundo que se vale cada vez menos de los conceptos tradicionales haciendo de la violencia y el deseo por el consumo y la posesión una nueva ley de vida.  Los gastos excesivos que acompañan a esta fiesta, la fiesta del pobre de Belén, deben ser una advertencia a fin de concientizarnos de que hemos sometido nuestras vidas a leyes semejantes. Y así como nos hemos acostumbrado a ofrecer mutualmente regalos como los Reyes Magos lo hicieron con el Señor Jesús, expresemos también nuestro amor por el Niño Dios que viene a nosotros –tal como Él nos convoca- dando de comer al hambriento, visitando al enfermo, dando hospedaje al desamparado y ofreciendo todo lo que esté a nuestro alcance.

 

Esta navidad llega a nosotros cuando muchos en nuestros países se cuestionan su avenir.

Hermanos, el Niño del pesebre nos dice: No teman porque yo estoy con ustedes. No teman porque ustedes son hermanos llamados a la colaboración y a la asistencia mutua. No teman porque son el pueblo de estas tierras en las que Dios quiso desde antaño que se multipliquen. No teman porque aquí tienen muchos hermanos que viven según el amor y la buena convivencia.

 

No teman ni se ofusquen sino que reciban a todos con aprecio, alegría y confianza plena en su Dios que es el Dios del amor y quien es, Él mismo, amor. Sean instrumentos de la reconciliación y del diálogo profundo.

 

Celebramos esta Navidad con nuestros hermanos cristianos. Por ello rezamos para que Dios nos permita profundizar el diálogo con todos ellos y para que lleguemos a la unión que Dios espera y sin la cual no creerá el mundo que Jesús fue enviado por el Padre.

 

Celebremos también con nuestros hermanos musulmanes quienes reverencian a Cristo Señor, y confiesan su nacimiento virginal de María Virgen tal como Dios lo dispuso. Por lo tanto, los hacemos partícipes de nuestra fiesta si sabemos dialogar con ellos en el diálogo de la vida, la convivencia y el acuerdo sobre los conceptos que nos unen en nuestra religión y nuestro mundo.

Hermanos,  postrémonos ante el Niño del pesebre que quiso habitar entre nosotros.

 

No me resta más que dirigirme a nuestros hijos que fijan sus miradas en nosotros desde todo el mundo, a nuestros hijos en el Golfo Árabe, en Europa, en Australia y en las Américas. Ustedes están en mi corazón desde que los conocí en mis viajes y los encontré en mi obra pastoral. Ustedes son realmente una expresión verdadera de la apostolicidad de Antioquia hoy en los países en los que viven. Su amor por Antioquía y su manera de vivir la fe me compromete hoy más que ayer a mancomunarnos en el servicio de la Iglesia y ofrecer un testimonio vivo de nuestra unidad y amor.

Así seremos testigos del Señor en el mundo y nuestra Iglesia Antioquena será fiel a su historia que resplandece con la luz de sus mártires y santos. No hay otro camino para nosotros que la santidad que todo lo hace posible.

 

Les envío mi bendición apostólica afirmando que llevo a cada uno de ustedes en mi corazón y pido a Dios que me haga su siervo fiel para ustedes y que trabajemos juntos para la gloria de Dios en el hombre que amó  y en la Iglesia que lleva su Nombre en este mundo.

 

Emitido en la sede patriarcal de Damasco

Con fecha 20 de diciembre de 2012

 

 

Durch die Barmherzigkeit Gottes

Johannes der Zehnte

Der Griechisch-Orthodoxe Patriarch von Antiochien und dem ganzen Orient (Rum-Orthodox)

an

Meine Mitbrüder, die Hirten der Heiligen Antiochenischen Kirche

und meine geistlichen Kinder, wo auch immer sie auf dem Territorium dieses apostolischen Stuhles leben

 

Die heilbringenden Feste ereignen sich, während unsere Antiochenische Kirche große Ereignisse durchlebt. Einerseits verloren wir vor kurzem unseren Vater und Patriarchen Ignatius den Vierten,    - möge der Herr ihm reichlich barmherzig sein –, der mit Besonnenheit und Ehrlichkeit für uns mehrere Jahrzehnte gesorgt hat. Sein Andenken wird in unseren Gedanken und Herzen für immer bleiben und bei Gott, dem er sein ganzes Leben gedient hat, ewig sein. Andererseits leidet unsere Kirche unter miserablen Zuständen, in denen sich unser Volk aufgrund der in unserer Region herrschenden Gewalt und Unruhen befindet.         

Trotz meines Gefühls der Unwürdigkeit hat es die Gnade des Heiligen Geistes gewollt, dass meine Mitbrüder, die Mitglieder der Heiligen Synode, mich zum Nachfolger des großen Pontifex wählten. Jedoch meine Zuversicht auf Gott und Euch, meine Mitbrüder und die geistlichen Kinder meiner Kirche, stärkt mich und lässt mich auf die Göttliche Hilfe, die uns bei der Überwindung dieser Prüfungen und bei dem Schreiten zum besseren Morgen unterstützen wird, hoffnungsvoll verlassen.

Trotz dieser großen Ereignisse spüre ich in meinem Herzen ein sicheres Gefühl, dass Ihr während dieser Zeit als ein lebendiges Gottes Volk gelebt habt. Durch drei Haltungen habt Ihr dies zum Ausdruck gebracht: Durch Eure große Betroffenheit bei der Bekundung Eures Beileids für den großen Verstorbenen; durch das Gebet, das Fasten und die Hoffnung während der Vorwahlzeit; und schließlich durch die Freude, Seligkeit und der Frieden, welche nach den Wahlen herrschten. All dies ist ein Anlass, Euch zu danken und auf Euch stolz zu sein sowie ein Anlass zur festen Hoffnung in einem einzigen Leib unserer Kirche.    

Das für uns in einer Höhle geborene Kind, um für uns zu sterben, erinnert uns daran, dass es mit uns ist, spricht zu uns, verlässt sich auf uns, um die Botschaft des Friedens und der Liebe zu verbreiten; jene Botschaft, die es zu jedem von uns und in die ganze Welt brachte. Demütig kommt das Kind zu uns, klopft schüchtern an die Tür unserer Herzen an, als ob es in ihnen willig geboren werden würde. Das Weihnachtsfest ist nicht nur eine Erinnerung an die Geburt Jesu in einer Krippe von der jungfräulichen Muttergottes, sondern ist es das Fest seiner Geburt in uns, die erfolgen würde, wenn wir uns nach der Reinheit, die die Muttergottes hatte, streben würden. Die Geburt Jesu in uns veranlasst uns, unsere Pflicht zu seinen Lehren zu erneuern und uns bemühen, seine unbefleckte, schwachlose, reine und durch seinen Heiligen Geist strahlende Kirche zu sein. So nehmen wir gemeinsam wahr, dass die Kirche Christi unsere Mutter ist, dass die Hirten und die Gläubigen dazu berufen sind, Bote Christi zu sein, die ihre Geschwister in der Welt zur Versöhnung und zur Ablehnung der Gewalt einladen, damit der Friede Christi herrschen kann. Die Welt wird erst davon überzeugt sein, wenn sie das Gefühl hat, von den Anhängern Christi geliebt zu sein und dass diese ihre Diener sind.

Die Kirche ist unsere Mutter. Jeder von Euch ist wichtig und hat seine einzigartige Position in ihr. Ihr habt das Recht, von den Hirten der Kirche seelsorglich betreut zu werden. Jeder Hirte auf allen Betreuungsebenen soll unter Euch sein, sich Eure Probleme anhören, sich um Eure Hilfe bemühen und auf Eure lebenswichtigen Fragen Antworten geben.

Euer Recht der Kirche gegenüber besteht auch darin - wenn Ihr dem Gottes Wort gehorcht und Euch enthusiastisch bemüht, Gott nachzuahmen-, dass sie Euch in die Beratungsarbeit und die Lösungssuche für ihre Angelegenheiten mit einbezieht, weil sich alle Kinder samt dem Familienoberhaupt um das Schicksal der Familie gemeinsam kümmern sollen.   

Das Weihnachtsfest kommt, jedoch sind viele unserer Kinder vertrieben. Sie sind fern von ihren Häusern und leiden sehr. Unsere Pflicht als Geschwister ist, ihnen beizustehen und sie zu trösten. Dies soll nicht nur durch Gelder und materielle Hilfe, sondern auch durch Anschauhalten, Mitleid und Liebe, erfolgen.

Das Fest kommt, jedoch ist unser Volk mit vielen Veränderungen und Herausforderungen konfrontiert und sich in einer Welt befindet, die sich von den traditionellen Lebensauffassungen zunehmend entfernt, und zugleich Gewalt, Verbrauchslust und Habgier zum neuen und eignen Gesetz macht. Der große Prunk, den wir bei diesem Fest, dem Fest eines Armen in Bethlehem, entfalten, ist ein genügendes Zeichen für die Wahrnehmung, dass wir solchen Gesetzen für unser Leben folgen. Wir sind ja gewohnt, Geschenke untereinander auszutauschen, wie die Weisen Jesus Geschenke brachten. So lasst uns unsere Liebe zum Göttlichen Kind, das zu uns kommt, damit ausdrücken, die Hungrigen zu sättigen, die Kranken zu besuchen und die Obdachlosen aufzunehmen – wozu das Kind selber uns einlädt – und alles Mögliche für sie tun. Das Fest kommt und viele in unseren Ländern fragen nach ihrem Schicksal.

Meine Brüder und Schwestern, das Höhlenkind sagt zu uns: Fürchtet euch nicht, denn ich bin mit euch. Fürchtet euch nicht, weil ihr Geschwister und zum gegenseitigen Beistand und zur einander Unterstützung berufen seid. Fürchtet euch nicht, weil ihr die Leute dieser Länder seid, in welchen ihr seit unendlichen Zeiten durch den Willen Gottes geboren wurdet. Fürchtet euch nicht, weil ihr in diesen Ländern viele Geschwister habt, die Liebe und ein gutes Zusammenleben praktizieren.

Fürchtet Euch nicht, denn Eure Herzen werden versteinert. Begegnet allen mit Freundlichkeit, Freude und voller Zuverlässigkeit auf Euren Gott, den Gott der Liebe; den Gott, der Liebe ist. Seid im Inneren Befürworter der Versöhnung und des Dialogs.

Wir feiern dieses Fest mit unseren Mitchristen. Lasst uns beten, damit Gott uns gebe, mit ihnen allen den Dialog zu vertiefen und die von Gott erhoffte Einheit zu erlangen, denn ohne sie kann die Welt nicht glauben, dass Jesus vom Gott Vater gesandt wurde.

Lasst uns auch mit unseren muslimischen Brüdern und Schwestern feiern, die die Wertstellung Christi hervorheben und seine nach dem Gottes Willen erfolgte jungfräuliche Geburt von Maria bekennen. Unser Fest ist also uns gemeinsam, wenn wir wissen, mit ihnen den Dialog des Lebens, des Zusammenseins und der Eintracht über gemeinsame Lebensauffassungen in Religion und Leben, durchführen.

Meine Brüder, fallt vor dem Kind der Krippe, das in Euch wohnen wollte, nieder.

Hierzu wende ich mich an unsere Kinder, die auf uns aus allen Ländern schauen; unsere Kinder im Golfgebiet, in Europa, Australien und beiden amerikanischen Kontinenten. Ihr seid, seitdem ich Euch während meiner Reisen kennengelernt oder während meiner seelsorglichen Betreuung begegnet habe, in meinem Herzen. Wahrlich seid Ihr ein richtiger Ausdruck der Apostolizität Antiochiens in Euren aktuellen Aufenthaltsländern. Eure Liebe zu Antiochien und das Ausüben Eures Glaubens verpflichten mich heute mehr denn je, die Hände für den Dienst der Kirche zusammenzutun und ein gemeinsames lebendiges Zeugnis über unsere Einheit und Liebe abzulegen. Damit werden wir Zeugen des Herrn in der Welt und unsere Antiochenische Kirche bleibt ihrer Geschichte, die durch das Licht der Märtyrer und der Heiligen beleuchtet ist, treu. Wir haben keinen anderen Weg als den Weg der Heiligkeit, die alles ermöglicht.

Ich sende Euch den apostolischen Segen und versichere Euch, dass ich jeden von Euch in meinem Herzen trage. Ich bitte Gott, mich durch Euch zu seinem treuen Diener zu machen, und dass wir zusammenarbeiten, damit Gott im Menschen, den Gott liebt, und in der Kirche, die seinen Namen in dieser Welt trägt, verherrlicht wird.

Veröffentlich durch unsere Patriarchatsresidenz in Damaskus

Am 20.12.2012.